ENERITZ FURYAK (2017)
ENERITZ FURYAK (2017)
01 - Sarrera
Pospolo kaxatxoetan gauari begira hegan
karrikak bustita zeuden herdoilaren lurrunaz
ez nekien zenbat aldiz, korapiloez, urdaila apurtzeraino
nik ez ninan deus ulertu, hik ere ez, beharrik ez zagon.
​
​
02 - Azken hatsean
Egia dun, espaloi ertz hartan esan ninana
basoaren izerdiaz, ilargi erdiak marrazten hitnan artean
sustrairik botako ez geninan lurrean.
​
Arrangurek topatuko haute, egin arren bide
horregatik ez naun ordea, geldituko haien zain egunero.
Ogirik ez da mahaian, mahairik ez dugu eta.
Edonon egon naiteke, ez edonoiz, ordea.
​
Errepidearen ertzetik, ezin zeruari so egin
hire argiek itsututa: utzidan eskatzen azken desira bat!
​
Azken hatsean ez haut ikusi nahi.
​
​
Luma urdin ilunez jantzita datoz gaur
oinetatik lepora, arauari jaramonik ez.
Esku bateko hatzetan kabitzen zaizkit,
gehiegi ordea uso zuri epailearentzako.
Bakea ez dut atsegin nik:
hautsak harrotzera nator, basamortu hezetik.
​
Maldan behera, maldan behera,
itsasoa erdietsi gabe,
ura bagara ez dut nahi, bizi putzu eri batean.
Maldan behera, maldan behera,
itsasoa erdietsi gabe,
azken minutu hondarrak emanak nituen nahi gabe.
​
Larru urdin ilunez jantzita nator gaur
oinetakoak salduta, baina oinak ahaztu gabe.
Metro karratu batean kabitzen zaizkit,
gehiegi ordea uso zuri epailearentzako.
Bakea ez dut atsegin nik:
hautsak harrotzera nator, basamortu hezetik.
​
Gutun batean denbora,
neurriak eta arauak harraskan garbitzeke.
Maldan behera noa nire gainaren bila,
noizbait ikasi genuen distantzia ez dela egia.
​
​
Udare larruzko begien hortzetan, amets atzeman ezinak errenka: hamaika gau daramazkiat esna, hire joko suge miztoaz galdezka. Gazte izanagatik ez zidak barkatzen, nekeak bazakik hezurrak apurtzen, akiduraz ezin diat bereizi, zer den fikzio, zer egi, noiz izan zen… etzi.
​
Zeruan badira hamaika izar
eta haien distiraz aspertu naiz.
Ilbeltzaren azken hondarretan
igelak bildu dira ilgoraren lasterketan.
​
Sortu eta hil, hil naiz, ez dut sortu:
galtzaile izan nahi dut, grina didazu agortu.
Epai itzazue nire aukerak
harrizko barkua eraikiko dut, bizi nadin bertan.
​
Sortu eta hil, hil eta sortu:
galtzaile izan nahi dut, grina didazu agortu.
Apurturik naiz, bisaia zait itsustu,
baina zure hortzen artetik salmoak ditut ostu.
​
Zure hortzen artetik salmoak ditut ostu.
Argia jan nuen eta orain haren falta dut.
Ilunetan naizela ez nazazu gidatu.
Saiatu arren, esan, ezingo nauzu ahaztu.
​
Zeruan badira hamaika izar
eta haien distiraz aspertu naiz
Sukalde zikinena dugu sehaska,
dantza egiten dugu memoriaren gainean.
​
Sortu eta hil, hil naiz, ez dut sortu:
galtzaile izan nahi dut, grina didazu agortu.
Erantzunik ez da beste aldean
telefonoaren hariaz estutu du dena.
​
Sortu eta hil, hil eta sortu:
galtzaile izan nahi dut, grina didazu agortu.
Apurturik naiz, bisaia zait itsustu,
baina zure hortzen artetik salmoak ditut ostu.
​
​
Amets erneek bahitu zidaten gaua eta
begirik biltzerik ere ez nuen izan, mendetan.
Hiena, hezurtsu baten antzera
iragana saldu nuen gorpu baten truke, gose nintzen eta.
Ustel usaina zuten nire hitzek orduan
ez nintzen gehiago inor laztantzeko gai.
Bizitzea zer zen ere ahaztuta
izarari eusten nion gogor, lema bailitza.
Arraunik ez zenidan hurbildu
eta oihalak zenizkidan hautsi,
oharkabeko hilketa izango zen
erretzaile pasibo ni.
Hemen, ez da errudunik
fikzioa errealitate bihurtzen sekula ez nuen jakin.
​
Baina, lo hartu nuen inoiz, nekeaz
harretatik irten berri ziren tximeletekin bazka egiteko.
Esnatu nintzen hilkor
zurbil izateari utzi eta bizitzari eusteko.
Denbora lapurtu diezadakezu
ez zait hain baliotsu arnasa besteko,
urregorrizko musuek ez didate jaten inoiz emango.
Baina, lo hartu nuen inoiz, nekeaz
ilargi beteak jarraitzen nau etxera, orain, gauero.
Esnatu nintzen hilkor
egiak eta gezurrak katilu berean nahasteko.
Azukrerik ez dut behar.
Nire kafea blues beltz bat da, orain eta betiko.
Orain eta betiko, larrua eranzten dudaneraino
orain eta betiko mundua xahutu nahi dut oinen azpian
beren hegalen azpian beleek itotzen nauten arte.
​
Esnatu nintzen hilkor, hegalen azpian.
Itotzen, bizitzak, musuek, hiena bat nintzen,
beleek itotzen nauten arte.
Baina, lo hartu nuen inoiz.
​
​
Hiria amaitzen ari da gure sabaiaren azpian
metalezko kutxa erraldoiak azaldu dira.
Argiak amore eman zuen kale itsu honetan
izen bat zure ezpainek hartu dute begitan:
hurrena izango da, ez gehiago ni.
Heldu ezin nintzen herrira abiatu nintzen hargatik
hozkailuan ote horiak zain nituen oraindik
ahaztuak arantzaz arantza itzultzeko gorputzari.
​
Iparra galdu nuen inoiz
zuhaitzetako goroldioa laztantzeko asmoz.
Eutsi gogor ene mitxoleta
loratzeko ez dun behar inor,
izotzaren beldur bahaiz
ene hilekoz egingo haut hilezkor.
​
Hiria amaitzen ari da gure sabaiaren azpian
metalezko kutxa erraldoiak azaldu dira.
Argiak amore eman zuen elurteak ilunduz
zaila dun agur esatea, orain, hemen, buruz buru.
Hots egidan berriro, seinale bat igor
heldu ezin nintzen herrira abiatuko naun berriro.
​
Eutsi gogor ene mitxoleta
loratzeko ez dun behar inor,
izotzaren beldur bahaiz
ene hilekoz egingo haut hilezkor.
​
​
Hamaika gezur hezi ditut,
iragan hilotan, urteotan.
​
Ahoskatu dut apala naizela,
lotsatia, inuzentea.
Eta ez dudala sortu kanturik inoiz
gogoko dudanik ahots kordetan jartzea.
Eta ez dudala zu baizik inor dastatu
azken aldi honetan.
‘Ez naiz ero galdu bat!’ oihuka esaten diot nebari
alaba bakarra naizen heinean.
Damutzeko hainbeste dudala esana dizut…
Ja! Aukeratzen baneki,
damutuko ez naizen guzti horretatik.
Eta ez da ohiko ni ikustea hain hordi,
besteek dute perspektiba eta mihia lodi.
Ni zuzen noa espaloi okerrotatik
goizeko bostetan, erlojuak lau ardatz.
​
Barkatu, barkatu,
neurekoia naizela badakit
baina gezurrek badute egiaz jakintzarik.
Aldatu naiz hobe beharrez,
ez dut gau gehiago emango negarrez.
Baina, zuretzat, zeuretzat,
zuretzat, gezurti bat baizik ez naiz.
​
Bi puskatan apurtu ustetan
erraiak jabe ditut, oinak esklabo.
Gezur eta egiarik ez da
bideak hamaika ditugu.
​
Emadazu eskua eta
ihes egin baizik aurre egin diezaiogun.
Haragi gosez hilko bagara,
munstroa biluztuko dugu.
​
Haragi gosez hilko bagara,
munstroa biluztuko dugu!
​
​
Azeri beltz
ekialdeko tintontzietatik lapurtutako hitzez
jada urdindutako biloak estaliz.
​
Papiroa loretan da
eta nire naturaz baliatuz
ikaratu ditut ene belarriak, bularra laztu.
​
Papiroa loretan banintz bezala
arriskutsu ez diruditen geziak jaurtikiz
zintzurretara, zintzurretara.
Glotisa obturadore itxia da.
Glotisa obturadore itxia da.
Urruntasuna jada gertutasuna da
gertutasuna urruntasun da.
​
Papiroa loretan da
papiroa loretan da
papiroa loretan da
historia ez dugu egin nahi.
​
​
Xingola beltzak begien azpian,
doluz, doluz,
huntza gora, paretetan,
gure etxea makurtuz.
Ura zuzendu nahi izanagatik
itoz, itoz,
larrua oztopo badu euriak
ez du errukirik izango.
Munduari errukirik ez genion
inoiz izan
maitale denak akastun bihurtzen direnik
ez genuen ikusi nahi izan.
Eta samaldaka galdu ditut letrak,
xahutu zentzua, horri botaz errua
halakorik ez dela esanda ere…
nor ote, ni ote?
Entzun dut dela rock and rolla
bidea, eskola
baina ez da berdin aurretik edo atzetik
oihalari hamaika buelta eman dizkiot
eta sutu naiz, menperatu nau,
utzi diot hala izan dadin,
berriz, berriz.
​
Zein zurbilak diren sabaiak
dotore jantzita, xuxurlaka profetak
esanez ez dutela nire izena akordatzen
esanez, esan gabe, gainetik begiratzen.
Eten nahi dut haien zainetako
attrezzo gorria, harrotasun basatia:
denok baikara lekuko isil
basamortua zaborrez bete dugu hain arin.
Ikatzezko ozeano honetan.
​
Banoa eta ez hegan
oinak lurrean nahiago ditut
adjektibo bakar batean ezin naiz kabitu:
hizkuntzak mugatzen nau
ideiak usteldu, gaur
goizean jaiki naizenetik
atzokoak hor dirau.
Ezin dut eraitsi, ene itzala ebaki,
munduak daramanaren antzera du etsi,
onartu du amnesiak ez duela sendatzen
ez dela gaitz errealik paper batez osatzen.
​
​
So egin, so egin, so egin sua
adaxka erreekin marrazteko.
Hitz egin, hitz egin, a! Izua
xuxurlaka uxatzeko.
​
Baretuko al zait
letaginak erabiltzeko gogoa?
Izango al naiz gai
zinema hutsen hondakinez eraikitzeko geroa?
​
Baretuko al zait
letaginak erabiltzeko gogoa?
Izango al naiz gai
zinema hutsen hondakinez eraikitzeko geroa?
Pareta oro karez zuritu
leihorik ez zen lekuan hormak erdibitu.
Banator adaxka oro kiskaltzera,
zure larruz eurak marraztera.